Zo'n 4 maand geleden bracht de P.T.T
een uitnodiging voor het bridgeweekend mee.
En in zekere nacht lag ik, Els, te dromen,
hoe we met z'n allen op Texel konden komen.
We wilden op een originele manier naar het eiland toe gaan.
Maar hoe? Ja, daar kwam het nu juist op aan!
Hans Lap wou op de fiets, Elly en Ria wilden juist lopen.
Sommigen wilden maar meteen een autobus kopen.
Maar opeens riepen Margriet en Ien:
Wij weten wat. We gaan met een vliegmachien.
Nou, dat was een geweldig idee
en bijna iedereen wilde wel mee.
Richard Ruygers riep: Of je nu hoog of laag spring,
mij krijg je niet in zo'n ding.
Ach, zei ome Dick, joh, laat je niet kennen.
Als je er eenmaal in zit, zal het best wennen.
Maar, zeiden Marion en Fer, dat is allemaal goed en wel,
maar hoe komen we aan zo'n groot toestel?
Oh, zei tante Thea, zo'n ding is wel te huur,
maar natuurlijk wel verschrikkelijk duur!
Hannie zei toen heel spontaan:
Ik klop wel even bij de bank aan.
Misschien kan ik directeur Peter wel versieren
en vragen of de Rabo het kan financieren.
Ome Wim vond: daar moesten we niet om dralen
en bood spontaan aan de helft te betalen.
Goed, zei tante Bep, dat vind ik best.
Jij betaalt de helft en ik de rest.
Zover was alles dan voor elkaar,
maar ome Nico zei: Nu is er nog een groot bezwaar.
We kunnen nu wel een vliegmachine huren.
Maar wie van ons moet dat ding besturen?
We keken elkaar een voor een aan
en Hans Jansen durfde het wel aan.
Hij had daarin geweldig veel zin
en dus stemde iedereen daar mee in!
Tante Riet kon het echt niet langer verdragen
en zei: Hans, is het je in je bol geslagen?
Wat wou jij nou van een vliegmachine weten.
Je hebt nog nooit voorin zo'n ding gezeten!!
Maar Hans, anders een doodgoeie man,
trok zich van tante Riet niks an.
Hij zei: Ik heb altijd al in de lucht willen zweven
en dit is nu de kans van mijn leven.
Tante Corrie en tante Marian wilden ook graag mee
en lustten onderweg wel een kop thee.
Mij best, zei onze Rinus, als jullie maar niet vergeten,
dat ik tijdens de reis met Lydia wil eten.
Tante Meity wist dat gauw op te knappen
en zorgde voor een tas vol appelflappen.
De stemming steeg al meer en meer
en iedereen liep heen en weer.
Tot daar in de verte tussen de bomen
het grote vliegtuig aan kwam stomen.
Tevens kwam ome Nico aangelopen.
Die was nog effen een fles cognac gaan kopen.
Tante Wil stapte als eerst in en zei: Ik zit fijn,
vliegen jullie maar hoog, mij krijg je niet klein.
Elleke stapte in met een angstige snuit
en dacht : Als het mis gaat ben ik er zo uit.
Iedereen zocht een plaatsje en wat hadden we een lol.
Maar ojee, er bleven mensen over, want het vliegtuig was al vol.
't Is mooi weer, zei ome Cor bedaard
en kroop met tante Bea op de staart.
Intussen zat Hans aan knoppen en hendels te draaien
en het toestel begon heen en weer te zwaaien.
Maar wat er ook gebeurde, we bleven aan de grond.
Daar wist Oom Henk wel raad op.
Let op , de zaak is zo gezond.
Een beetje Haarlemmerolie erop en het vliegtuig stijgt zo op.
Allemaal klaar, riep tante Gerda. We gaan omhoog
en we vlogen met een sierlijke boog.
Hans moest eerst nog een manoeuvre maken
om de Vierpolderse kerktoren niet te raken.
Rob en Riek begonnen verschrikkelijk te beven
en Diny riep: Was ik maar thuis gebleven!!
Hans en Coby keken rustig door het raam naar buiten
en zaten genoeglijk de KLM mars te fluiten.
Marion en Henk vonden het vliegen reuze fijn.
Ze vonden het veel leuker dan met de trein.
We kwamen niet uitgekeken
en Sonja moest haar hoofd zonodig het raam uitsteken.
Hoei, zei de wind, ach heden m'n tijd.
Ze was meteen haar mooie hoedje kwijt.
De familie Terol zat wat stilletjes bij elkaar.
Zij vonden het vliegen nogal raar.
Tante Hannie deed het van angst bijna in haar broek.
Jopie propte zich van de zenuwen vol met kruidkoek.
Trees en Corrie begonnen er steeds witter uit te zien.
Ze kregen hoogtevrees in dat vliegmachien.
Intussen leek het vliegtuig steeds harder te gaan,
Hans vloog of hij nooit anders had gedaan.
Tante Iet zat maar te prakkiseren
hoe ze hem dat vliegen af moest leren.
We gingen nu eens hoog, dan eens laag of op z'n tijd eens lekker schommelen.
Tante Hannie begon zelfs wat in te dommelen.
De beide moeders Els en Wilma konden het niet laten
om al die tijd met elkaar te praten.
Al vroeg je soms of ze wilden zwijgen.
Er was geen woord tussen te krijgen.
Ma Stout was wat stil en wilde proberen
om met Renate een speech van buiten te leren.
Dat spreken, zei tante Jos, is niets gedaan.
We kunnen maar beter een vers zingen gaan.
Tante Ada, nu wakker, zat maar te turen
en dacht: Hoelang gaat dit nog duren?
Maar net toen ze het Rita wilde vragen
zag zij hotel Pelikaan voor zich opdagen.
Els en Lya kwamen naar buiten stuiven
en beginnen met zakdoekjes naar Marike te wuiven.
Hans, die het vliegen nu welletjes vond
zette het toestel met een smak aan de grond.
Hierdoor kreeg het vliegtuig een geweldige schok,
zodat Laurina, Margreet en ook Nelleke wakker schrok.
Het was meteen gebeurd met de gein.
Zodat dit het einde van mijn droom moet zijn.
Els